bazen sanki içimde anlamı olmayan bi fırtına kopar...
bazen sadece durulmak isterim...
ne yapacağımı şaşırırım...
ama her defasında ne olursa olsun ağlamak gelir anlamsızcasına...
eski bir istanbul sokağında çekilen siyah beyaz bir film karesi gibi...
istanbulu düşledim ve bir telefon çaldı...
istanbul dedi...
gel dedi...
bekle dedim...
hatıralar dedim...
siktir et dedi...
ben varım dedi...
geliyorum dedim...
bekle dedim...
eski bir hayali yaşarcasına...
sevdiğin ama göremeyeceğin anıları yaşamak istercesine...
bekle dedim...
ve sustum.anladı...